MusicWeb International

(…) A very touching, very involved reading with a warm heart.

Goran Forsling

Gramophone – Collector

‘A striking Winterreisse from Thomas Oliemans and Paolo Giacometti benefits greatly from high resolution sound, all the way up to DSD512’

Klassik.com

(…) Paolo Giacometti und Thomas Oliemans gelingt es, Schuberts ‘Winterreise’ trotz ihres hohen Bekanntheitsgrades eine neue, in faszinierenden Farben schillernde Interpretation zu geben, bei der der Spannungsbogen von Anfang bis Ende aufrechterhalten wird. (…)

Dr. Uta Swora

Gramophone

A striking Winterreisse from Thomas Oliemans and Paolo Giavcometti benefits greatly from high-resolution sound all the way up to DSD512

Pleasantly Classic (Aangenaam Klassiek)

More life experience, a deeper voice, a richer frame of reference.  A Schubert that goes deep under the skin.

Opus Klassiek

(…) het draait juist om een variatievorm die stoelt op de hermetiek, ofwel op het geheimzinnige, duistere, afgeslotene. Dat het vaak niet is wat het lijkt, dat er raadsels worden opgeworpen die niet worden opgelost, maar die, wonderlijk genoeg, de hechtheid van het muzikaal vormgegeven model geen moment in de weg staan. (…) Dat alles heeft – zo blijkt uit deze vertolking – Thomas Oliemans heel goed begrepen in deze tweede opnameEn opnieuw wordt onder de handen van Paolo Giacometti het begrip ‘begeleiding’ tot een farce, want als hij de bariton niet op de voet volgt, dan bereidt hij diens discours volmaakt voor of zorgt voor wat alleen instrumentaal nog moet (niet kan) worden ‘gezegd’. Beiden hebben overtuigend gekozen voor een vloeiend betoog dat afrekent met wat zo onuitstaanbaar kan zijn: de veel te ver doorgedreven esthetical. (…)

Aart van der Wal

Pizzicato

(…) Oliemans’ interpretation is mainly based on the colouring of the voice. His bright baritone voice is excellent, especially since he can use the head voice very effectively. Bright, tender tones full of despair are very often directly opposed to rough, almost hoarse sounds, which express bitterness, not to say disgust, because on his long journey the young man becomes more and more tired of himself. Lovely flashbacks are rare, but effective, because the hopelessness becomes even more gripping, all the more so as Paolo Giacometti has an important word to say at the piano. (…)

Klassieke Zaken

(…) Een Schubert die diep onder de huid gaat zitten. (…)